Andrew Wright
De bundels Fantasien op. 116, Drei Intermezzi op. 117, Sechs Klavierstücke op. 118 en Vier Klavierstücke op. 119 zijn door Johannes Brahms in 1892 en 1893 gecomponeerd aan het einde van zijn leven. Ze behoren tot de meest persoonlijke en ontroerende, die hij ooit schreef.
Het is muziek, die lijkt op een persoonlijk gesprek, waarin zacht en ingetogen wordt gesproken over diepere dingen. Er spreekt geen bravoure uit, maar schoonheid, warmte, melancholie en wijsheid. De korte vormen (intermezzo’s, capriccio’s, romances) zijn miniaturen, die in kleur, ritmes en harmonisatie vooruitwijzen naar de muziek van de 20ste eeuw.
Dit middagrecital vormt het slotstuk van een bijzondere concertreeks waarin alle pianowerken van Brahms werden uitgevoerd. Na de eerdere stormen en sonates, na de dansen en variaties daarop, vormt dit concert het laatste hoofdstuk. Het is muziek, waarin Brahms zijn innerlijke stem met ons deelt op ontroerende wijze. De tijd staat even stil en we verkeren in het muzikale landschap dat Brahms eigen is.